Familie Cruysen: ‘De renovatie in ons huis was eigenlijk gewoon gezellig’

Wil Cruysen moest even wennen toen ze 35 jaar geleden vanuit Waalwijk naar Escharen verhuisde. “Het was ineens zo stil en rustig. Ik dacht: wat een dood gat. Nu ben ik eraan gewend, maar wij houden eigenlijk wel van drukte.” Haar man Ton beaamt dat. “Misschien dat we daarom ook niet zoveel last hadden van de drukte tijdens de renovatie.”

Geen badkamer en keuken

Nieuwe tegels in de vloer, een nieuw afzuigsysteem, een verhoogd toilet, nieuwe wand- en vloertegels, een tweede toilet, zonnepanelen.. Het echtpaar heeft ‘alles laten renoveren wat gerenoveerd kon worden’. Zij hebben daardoor even geen gebruik kunnen maken van hun badkamer en keuken.

Snel opgelost

“We konden terecht bij onze dochters. Die wonen in de buurt. Buiten stond een dixie. Dat vond ik alleen ‘s nachts vervelend”, vertelt Wil. Haar man Ton vult aan dat ze later een noodtoilet in huis kregen. En ook toen ze geen gebruik van de keuken konden maken, werd dat snel opgelost: “Met een magnetron kun je ook veel.”

Vertrouwen

Wil en Ton hebben zich niet laten belemmeren door de renovatie, die een maand duurde. “We bleven gewoon ons eigen ding doen,” vertelt Ton. “Als we ergens heen moesten, dan gingen we. Ze konden in en uit lopen. Het voelde vertrouwd.” Zijn vrouw Wil vult aan: “Uiteindelijk bleven we af en toe gewoon op bed liggen. Hij ging zelfs weleens in z’n ochtendjas naar beneden!”

Campinggevoel

“Het klinkt vreemd”, begint Wil. “Maar het was eigenlijk gewoon gezellig. Het voelde een beetje als een camping. Overal waren mensen. En we vonden het ontzettend leuk dat de Luwte er stond. Soms pakten we de scrabble-doos en speelden we een potje in de unit. Er was koffie, er was snoep en het was gezellig ingericht.”

De eerste en enige bewoners

Wil en Ton Cruysen zijn blij met het eindresultaat. Ton: “Het werd ook wel tijd voor een grondige aanpak. Het huis is al 35 jaar oud.” Het echtpaar woont net zolang in de woning. Eerst met hun twee dochters, nu met z’n tweetjes. Wil: “Zo lang als ik de trap op kan lopen, wil ik hier blijven wonen. Maar je weet het nooit. Het loopt altijd anders dan je denkt. Je weet het gewoon niet.”